عوامل نا امیدی:
الف: گناه و اصرار بر آن:
کسی که زیاد گناه می کند و یا زیاد توبه می شکند در صورتی که ایمانی راسخ به رحمت و لطف پروردگار نداشته باشد در معرض یأس از رحمت خدا قرار می گیرد.
ب: استعجال
کسی که دعا می کند و از درگاه خداوند درخواستی دارد چون خواسته اش برآورده نمی شود و دعایش مستجاب نمی گردد، ممکن است گمان کند که نظر رحمت خداوند از او برگشته است و ناامید گردد.
امام صادق(ع) می فرمایند:
"لا یزال المۆمن بخیر و رخاء و رحمة من للهَّ، مالم یستعجل فیقنط، فیترک الدعاء قلا له: کیف یستعجل؟
قال: یقول: قد دعوت منذ کذا و کذا و لا اری الاجابت . (الحیاة، ج 1، ص ٤03)
مۆمن پیوسته در نیکی و راحتی و مھربانی خداست تا زمانی که استعجال نکند پس چون استعجال کند نومید می شود و دعا را ترک می کند. راوی می گوید: از ایشان پرسیدم: چگونه استعجال می کند؟
فرمودند: با خود می گوید مدتی طولانی دعا کردم و اجابت نشد.
آثار ناامیدی:
-1 ترک توبه و استغفار
کسی که از رستگاری ناامید است در فکر جبران گذشته بر نمی آید زیرا جبران آن را ناممکن میداند.
2- فرو رفتن در گناه
کسی که از رحمت خدا نومید باشد و امید رستگاری نداشته باشد با خود می گوید من که آخرت بدی دارم؛ پس لااقل نباید لذات دنیا را از خود دریغ کنم. با این اندیشه نادرست ارتکاب گناه برای او آسان می شود و در دریای عصیان غرق می گردد و از ھیچ گناھی ابا ندارد، چون می گوید: آب از سر من گذشت چه یک قامت چه صد قامت.