ریا خفی و جلّی: ریا خفی :آنکه عملی را تنها به منظور ریا کردن بدون قصد ثواب الهی انجام ندهد بلکه آنچه را که برای تقّرب به خداوند انجام می دهد در خلوت از آن کاسته و سبک کند و علامتش این است که اگر مردمان بر آن آگاه شوند خوشحال می شود نه به جهت مقصد های پیش گفته ،بلکه برای کسب نحوه ای از منزلت در قلب مردمان و توقع احترام و تعظیم و بر آورده کردن حاجتها و هر گاه در احترامش کوتاهی کنند بعید و خلاف انتظار بداند گویی قلبش تقاضای اکرام نسبت به طاعت پنهان خود از مردمان دارد با اینکه کسی از آن مطلّع نیست . علامت خالص بودن عمل از ریا این است که میان آگاه شدن انسان یا حیوان بر عبادتش برایش فرقی وجود نداشته باشد و تازمانی که چنین تفاوتی را می یابد از توقعی از مردمان در خصوص طاعتش خالی نیست؛ و آن توقع و تمّنا همان است که عمل را بی ارزش و باطل می کند. ریا جلّی: آن است که به عمل بر می انگیزد بدون مقصد ثواب اُخروی و شخص تمام اعمالش جلب توجه مردم است بدون کوچکترین قصد قربت و تمام ذهن و فکرش تحسین مردم است هر چند عملش کم باشد.