هنگام بروز سختی‌ها و گرفتاری‌ها، آدمی گمان می کند که خداوند او را فراموش کرده است. و این سوالات به ذهن او می‌آید:
اینکه چرا این همه مصیبت برای من چرا؟
خدا یا! شما عادل هستی و همگان را دوست داری اما چرا منو فراموش کردی؟
این تصور احساس تنهایی و بی‌یاوری را در پی دارد؛ اما واقعیت این است که خداوند همواره همراه انسان است، باور به این حقیقت به امید و توان آدمی می‌افزاید.
در نتیجه اگر ما بتوانیم اولا به نعمت‌هایی که خدا در اختیار انسان قرار داده را مورد نظر بگیریم همچنین یک همسویی با واقعیات زندگی یعنی زندگی را با راحتی اشتباه نگیریم و در کنار مشکلات خود خداوند را یار و یاور خود بدانیم موجب رضایتمندی در زندگی خواهد شد.