دیو چو بیرون رود فرشته در آید:
چه لحظات شیرینی ، بعد ازبیرون رفتن دیو - انتظار کشیدیم تا روز موعد بسر آمد- 12 بهمن روز ورود امام بعد از سالها انتظار و دغدغه های فراوان - بعد از کشته شدن یاران امام در زیر شکنجه ها و اهانتها - دلها همه شاد بود - مردم با شادی بیرون ریختند - می دانستیم که موفق به دیدار امام نمی شویم ولی شادی کنان به خیابان ریختم - ما در خیابان انقلاب حرکت کردیم ولی از پیچ شمیران جلوتر نتوانستیم برویم - بوی عطر امام خمینی گویی در فضا پیچیده بود - ساعتها بچه به بغل ایستادیم تا فهمیدیم امام به بهشت زهرا رفتند. خود را به خانه رساندیم تا صحبتهای امام را از تلویزیون بشنویم - فایده نداشت -ارام ارام خود را به مدرسه رفاه رساندیم - منتظر امام بودیم - آنجا بود که شنیدیم سخنان پر ارزش امام را - از هر بیان امام نسبت به دولت (توذهن این دولت می زنم)کلی خوشحال می شدیم و فریاد الله اکبر سر می دادیم. - ان روز و شب با وجود حکومت نظامی دولت لعین بختیار شادی کنان بیرون می ریختیم و شعار ها قوی تر از قبل فریاد می زدیم شبها راحتی را از بختیار گرفته و روزها در برابر نظامیان اول به قصد هدایت آنان - یادم است که شوهر خواهرم از سرباز خانه فرار کرده بود و در منزل ما بود- مادرم در بشت زهرا کمک به جوانان برای آماده کردن قبر ها بود - ما نمی دانستیم چگونه صبح را شب و شب را روز می کنیم - انقدر برای فرا رسیدن روز موفقیت تلاش بود که هیچ یاسی وجود نداشت - کفشهای جوانان در خیابانها بود و شاهد بر این بود که هنگام فرار از دست سربازان جا مانده است- خدایا شکر اگر بخواهم خاطرات ان روز را تعریف کنم کتاب می شود. وقتی فرشته آمد و رادیو د تلویزیون انقلابی و موقتی در دست حزب الله قرار گرفت مردم مصمم تر شدند و با امید بخدا منتظر پیام امام بودند و امام هر چه می گفتند جوانان انقلابی انقلاب را پیش بردند . حکومت نظامی دشمن چیزی بیهوده بود فقط دشمن زمانهای حکومت نظامی را زیاد می کرد و لی تاب و توان از دستش در رفته بود- مردم گروه به گروه مجروحین را به بیمارستان می بردند - چلوار و پارچه برای کفن و مجروحین به سرعت توسط مردم اماده می شد . بچه ها نه اب می خوردند و نه غذا - فقط شوق انقلاب و بوی پیروزی سراسر ایران را پر کرده بود- خبر ها لحظه به لحظه ما را شاد می کرد.