#گناه_و_توبه
فاحشه در لغت: (مربوط به ایه 135 آل عمران )- وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ فاحشه به معنای قبیح و زشت است و استعمال آن در زنا شایع است . دومعنا در اینجا لحاظ می شود ، اینکه اگر فاحشه در آیه خصوص زنا مراد باشد ناچار مراد از کلمه ظلم که مقابل آن ذکر شده سایر گناهان کبیره و صغیره است و اگر مراد از آن اعمال قبیح به عنوان گناهان کبیره معرفی شده باشد ناچار مراد از ظلم خصوص گناهان صغیره است. شرط اساسی برخورد با گناهان "ذکر "است "- ذَکَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ- ذکری که شرط آن استغفار و توبه باشد . اینکه انسان خدا را در هر حال بیاد آورد و از صمیم قلب به او بازگشت نماید . ذکری که لقلقه زبان و از روی عادت باشد فائده ندارد . از ادامه آیه نتیجه می گیریم که استغفار و توبه در صورتی اثر دارد که بر گناه اصراری نبوده باشد . اصرار بر گناه در روح انسان حالتی بوجود می آورد که با آن دیگر یاد خدا هم مفید فائده نخواهد بود، و آن حالت عبارتند از سبک شمردن اوامر الهی و بی پروا بودن در هتک حرمت او و خود را در پیشگاه مقدسش بزرگ شمردن و با پدید آمدن این حالت طبیعی است که روح بندگی در انسان باقی نمی ماند و در نتیجه یاد خدا هم اثر و نتیجه ای نخواهد داشت. اصرار بر گناه اعم از صغیره و کبیره ، مولود سبک شمردن امر خدا و کوچک دانستن مقام اوست. پس جمله "ما فعلوا"هم شامل گناهان کبیره و هم شامل گناهان صغیره است و بدیهی است که آغاز جمله هم "اذ فعلوا فاحشه " به گناهان صغیره و کبیره بر می گردد. (علامه طباطبایی المیزان)