إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ وَ لا تَمْکُرْ بِی فِی حِیلَتِکَ مِنْ أَیْنَ لِیَ الْخَیْرُ یَا رَبِّ وَ لا یُوجَدُ إِلّا مِنْ عِنْدِکَ وَ مِنْ أَیْنَ لِیَ النَّجَاةُ وَ لا تُسْتَطَاعُ إِلّا بِکَ لا الَّذِی أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَوْنِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ لا الَّذِی أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَیْکَ وَ لَمْ یُرْضِکَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِکَ یَا رَبِّ یَا رَبِّ یَا رَبِّ
حال ای خدای بزرگ با نقشه ات در بلاها و گرفتاریها مرا تأدیب مکن که طاقتش را ندارم. مَکرَت را برایم چاره ساز کن. تا خیرم را بیایم . خیری که تو آنرا برایم رقم زده ای و من نباید از آن غافل بمانم. این خیر فقط نزد توست . گاهی دنبال راه نجات ام در حالیکه نجات دهنده انسانها تنها تویی- امّا چه کسانی از حیطه قدرت تو بیرون رفتند و بر تو گستاخی نمودند و اسباب خشنودی تو را فراهم نکردند در حالی چه نیکو کار و چه بدکار و بی باک و گستاخ از لطف و رحمت تو بر خوردارند.
پروردگارا، پروردگارا، پروردگارا! صدایش کن تا نفس قطع شود:
خدایا ،می دانم که ادب همدم خوبی برای خرد است ولی گاهی خردم نابسامان می گردد . گاهی جهل عقل و افکارم را در هم می ریزد و مرا مبتلا به کیفر تو می کند . می دانم که ادب آدم ساز است در اخلاق و در سیاست و در اجتماع و فرهنگ و دین – حتی در عبادات مثل ادب در نماز؛ ویا ادب حضور در پیشگاه تو و پیشگاه ائمه(ع) – ولی خردم ادب را ازدست داده و مرا مستحق عقوبت تو کرده – ای خدای بزرگ ! تو پیامبر خود رانیکو تربیت کردی وچون ادب را در او به کمال رساندی ، فرمودی: همانا تو دارای خلقی عظیم هستی، آنگاه بود که کار دین و امت را به او سپردی تا بندگانش را اداره کند. (المیزان الحکمه ج1 ح ادب)