اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ ذُرِّیَّتِهِ، وَ اخْصُصْ أَبَوَیَّ بِأَفْضَلِ مَا خَصَصْتَ بِهِ آبَاءَ عِبَادِکَ الْمُؤْمِنِینَ وَ أُمَّهَاتِهِمْ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست:
و پدر و مادر مرا به برترین پاداشی که ویژه‌ی پدران و مادران بندگان مؤمن خود کرده‌ای، ویژه گردان، ای مهربان‌ترین مهربانان.
وَإِذَا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهَا أَوْ رُدُّوهَا ۗ إِنَّ اللَّهَ کَانَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ حَسِیبًا(نساء 86)
ولى از پاره‏اى از روایات ، همچنین تفاسیر ، استفاده مى‏شود که اظهار محبتهاى عملى نیز در مفهوم تحیت داخل است ، در تفسیر على بن ابراهیم از امام باقر و امام صادق (علیه‏السلام‏) چنین نقل شده که : المراد بالتحیة فى الایه السلام و غیره من البر : منظور از تحیت در آیه ، سلام و هر گونه نیکى کردن است و نیز در روایتى در کتاب مناقب چنین مى‏خوانیم کنیزى یک شاخه گل خدمت امام حسن (علیه‏السلام‏) هدیه کرد ، امام در مقابل آن وى را آزاد ساخت ، و هنگامى که از علت این کار سوال کردند ، فرمود : خداوند این ادب را به ما آموخته آنجا که مى‏فرماید : و اذا حییتم بتحیة فحیوا با حسن منها و سپس اضافه فرمود : تحیت بهتر ، همان آزاد کردن او است ! و به این ترتیب آیه یک حکم کلى درباره پاسخ گوئى به هر نوع اظهار محبتى اعم از لفظى و عملى مى‏باشد.
تفسیر نمونه ج : 4ص :43